φυσηλάτης

ὁ, Α

αυτός που βάζει σε κίνηση τα φυσερά.

[ΕΤΥΜΟΛ. < φῦσα «φυσερό, πνοή, φύσημα» + -ηλάτης (< ἐλαύνω), πρβλ. ἁρματ-ηλάτης. Το -η- τού τ. οφείλεται σε έκταση λόγω συνθέσεως].